شرح حکمت 226
?اسيران ذلّت
#قسمت_اول
?امام(عليه السلام) در اين گفتار حكيمانه به يكى از آفات طمع اشاره كرده، مى‌فرمايد: «طمع كار در بند ذلت گرفتار است»
?«وَثاق» به معنى بند و زنجيرى است كه اسير و يا حيوانى را با آن مى‌بندند.
امام در حکمت 180 فرمود:
«الطَّمَعُ رِقٌّ مُؤَبَّدٌ; طمع بندگى جاويدان است»
?نيز در حكمت 219 امام مى‌فرماید: «قربانگاه عقل ها غالباً در زير نور خيره كننده طمع هاست».
?همان‌گونه كه پيش از اين نيز اشاره شد، طمع معمولا به معناى علاقه شديد به چيزى است كه فوق استحقاق انسان و غالباً به دست ديگران است.
شخص طمع كار براى به دست آوردن آن بايد در مقابل اين و آن خضوع كند و طناب ذلت بر گردن خويش نهد، شايد به مقصود برسد و شايد هم نرسد.
?به تعبير ديگر طمع ريسمانى نامرئى است كه انسان بر گردن خود مى‌نهد و سر آن را به دست كسى كه از او طمع دارد مى‌سپارد و همچون برده يا حيوانى در اختيار او قرار مى‌گيرد.
#نهج_البلاغه #قرآن_ناطق
#حكمت_226 #شرح
