یک داستان، یک پند
✨﷽✨
✍️ دوستی نقل میکرد: یاد دارم با پدر مرحومم در هر مهمانی که میرفتیم همیشه ایشان صحبت میکردند.
برای من سوال بود که چرا پدرم اینقدر حرف میزند و اجازه نمیدهد کسی حرف بزند و وقتی حرفش تمام میشد، میگوید: «برویم» و جالبتر اینکه حرفهایش زیاد هم جالب و در حد معلومات غنی که داشت نبود. روزی موضوع را از او سوال کردم.
گفت: «پسرم میدانی که در اکثر مهمانیها مردم حرفی جز غیبت کردن ندارند. اگر برویم باید غیبت گوش کنیم که خودش معصیت است. اگر نرویم قطع رحم کردهایم. پس چارهای نیست! من خودم همیشه صحبت کنم تا قدری وقت پر شود و امر خدا در صلهرحم را بهجا آورده باشیم. چون اگر سکوت کنم غیبت کردن آنها شروع میشود و چیزی جز غیبت کردن و گفتن حرف این و آن، بلد نیستند و من نمیتوانم بگویم غیبت نکنید و نمیتوانم مجلس را ترک کنم و نه میتوانم گوش کنم. حرفهای جالب هم مشتری جالب میخواهد که این افراد اهل آن نبوده و به دنبال آن نیستند. حال خودت قضاوت کن پدرت را غیر از این چارهای هست؟؟»